Monday, October 09, 2017
Puntadas sen fío por Siro Lopez
Había unha vez un circo
Durante os primeiros
anos da Transición toda España admirou aos políticos cataláns. En Madrid,
chegadas as eleccións municipais, sempre algún gracioso pedía que non se
presentase ninguén e que lles mandasen o que quedase segundo en Barcelona.
Deputados como Roca Junyent, Solé Turá, Ernest Lluch, Narcís Serra, entre
outros, contribuían coas súas intervencións a prestixiar o Parlamento e a
convencer ao electorado de que aquelo ía en serio.
O Honorable Pujol, moi
honorable, moi honorable, non era e puido descubrirse en 1986, cando os fiscais
Mena e Villarejo quixeron procesalo pola quebra de Banca Catalana; pero Felipe
González non o permitiu e tívoo como aliado ata que Pujol, en 1996, veu vir o
cambio e deixou de apoialo. O PP gañou as eleccións e os simpatizantes
celebrárono berrando ante a sede do
partido.
Pujol é pequeno, si;
pero a súa sombra era longa e o presidente Aznar puxo fin á campaña
anticatalanista do PP, quitou da dirección a Vidal-Quadras –o inimigo máis
feroz do catalanismo- e declarou que tamén el, na intimidade, falaba catalán. Pujol apoiou ao PP e puido dicir: <Cataluña tiene la fuerza moral de
haber contribuido de forma importante a la democracia, al progreso y a la paz
de toda España; tiene la fuerza moral, también, de haber aplazado a veces
aspectos importantes de su reivindicación en nombre de interés general>.
A política era
o que sempre fora: un xogo de tahures. Xa non. Co actual Goberno da Generalitat
impuxéronse ao interés xeral
–ata aí nada que censurar-, pero na folla de ruta cara a independencia hai
moita forza bruta, moita razón bruta e nin
chisco de forza moral. É un xogo tráxico de bos e malos, no que, ou
estás con eles e es bo; ou non estás con eles e es facha. Sei de galegos
–algúns moi coñecidos- que levan toda a vida en Cataluña e decidiron non falar
catalán como resposta a ese acoso.
No tampouco impera a razón, precisamente. Demasiados españoles pensan
que o independentismo catalán pode e debe erradicarse coa violencia. Os
policías nacionais e gardas civís que saían en buses cara a Cataluña eran
despedidos e acirrados como heroes e os que se excederon e mallaron na xente
indefensa sentiron que estaban a cumprir unha misión transcendental. Mandalos era
innecesario e facelo foi un erro político porque o número de independentistas
se multiplicou; pero despois de oir ao Rei quédame a dúbida de se foi un erro
ou un ensaio para próximas accións de maior calado. En calquera caso aos
creadores de opinión no nacionalismo español todo lles parece pouco e acusan a
Rajoy de agachar as orellas e aos seus ministros de covardes por falar de solucións
e diálogo.
Non ten volta,
as dúas Españas seguen en pé e a Guerra Civil non rematou. E eu –parvo de min-,
veña a querer facer en Ferrol o Museo da Reconciliación.
